کد مطلب:280175 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:232
سخنی با برادران ایمانی در سختی و محنت عصر غیبت
ای برادر دینی و ایمانی من، بیا قدری از برای یكدیگر راز دل گوئیم:
بیا سوته دلان گرد هم آئیم
كه قدر سوته دل دلسوته دنو
ما مشتی شیعه را كه خداوند تبارك و تعالی در غیبت امام عصر (عجل الله فرجه و سهل مخرجه) خلق فرموده و بدین سبب ما را به معرض امتحان آورده، به موجب حدیث ما را غربال نمایند و به محك امتحان درآورند كه صادق از كاذب و منافق از موافق و مخالف از موالف جدا شود. چون از روی دقت ملاحظه شوداختبار و امتحان ماها در این زمان غیبت اشد از امتحان و آزمایش سایر مردم درازمنه ی سالفه می باشد، از این جهت است كه ثواب و احر ماها هم در این زمان غیبت، اعظم از اجر و ثواب سایر مومنان و موالیان سائر ائمه هدی (سلام الله علیهم اجمعین) است - موافق نص احادیث كه حاجت به ذكر آنها نیست، امیدوارم كه خود تو بصیرت داشته باشی - پس در
[ صفحه 19]
این صورت نمی دانم چرا ماها ابدا در قید دین و ایمان و متذكر امام زمان خود (ارواح العالمین فداه) نیستیم. آیا معتقد هستیم كه امام ما (عجل الله فرجه) اگر چه غائب از ابصار است لكن حاضر در امصار است و ناظر در افكار است، می بیند آنچه را كه به جا می آوری و می داند آنچه را كه خیال می كنی:
یعلم خائنة الاعین و ما تخفی الصدور.
اگر شك كنی در عقیده و محبت و معرفت تو در حق امام قصور و فتور است.
در كتاب «اكمال الدین» روایت شده از اسدی - كه راوی توقیع مبارك است - از ابوجعفر محمد بن عثمان عمری (قدس الله روحه) كه گفته است:
بی آنكه سوال نمایم، توقیعی از جانب حضرت حجت (عجل الله فرجه) به من رسید به این مضمون:
بسم الله الرحمن الرحیم، لعنة الله و الملئكة و الناس اجمعین علی من استحل من اموالنا درهما.
یعنی لعنت خدا و ملائكه و تمام مردمان بر كسی از اموال ما یك درهم حلال بداند. اسدی راوی توقیع می گوید:
به خاطرم چنین خطور كرد كه: این حكم در حق كسی است كه یك درهم از مال ناحیه را حلال بداند، نه در حق كسی است كه از آن بخورد ولیكن حلال نداند. و در نفس خود گفتم كه: این حكم در حق آن كسی كه مطلق حرام را حلال بداند جاری است، خواه مال امام باشد و خواه غیر آن. اختصاص ندارد به كسی كه مال امام (علیه السلام) را حلال می داند. پس بنابراین مرحجت را بر دیگران چه فضیلت و زیادتی می باشد؟ پس سوگند یاد می كنم به آن خدائی كه محمد را (صلی الله علیه و آله) به راستی برای بشارت به سوی خلایق
[ صفحه 20]
فرستاد، هر آینه دوباره به آن توقیع نگاه كردم، دیدم كه توقیع تغییر كرده و به همان نهج شده كه در دل من بود:
بسم الله الرحمن الرحیم، لعنة الله و الملئكة و الناس اجمعین علی من اكل من اموالنا درهما حراما.
یعنی لعنت خدا و ملائكه و تمام مردم بر كسی باد كه از مال ما یك درهم به وجه حرام بخورد.
ابوجعفر محمد بن محمد خزاعی گفته كه:
ابو علی بن الحسین اسدی این توقیع را آورد به ما نشان داد به آن نگاه كردیم و آن را خواندیم.
این حدیث را برای اطمینان قلب شما ذكر كردم، و الا می دانم كه می دانی امام تو (ارواحنا فداه) كمتر از موسی و عیسی (علیهم السلام) نیست كه خبر می دادند آنچه مردم در خانه های خود می كردند و ذخیره ها می نمودند و می دانم كه می دانی عرض اعمال تو در روز دوشنبه و پنجشنبه ی هر هفته به سید انبیاء و ائمه ی هدی (علیهم السلام) می شود و آنچه در عرض هفته كرده ای، تمام را به آنها (سلام الله علیهم) عرضه می دارند. و در این مطلب هم امیدوارم شكی و ریبی بدل راه ندهی و این مرتبه و مقام و درجه را برای پیغمبر خود و امامان خود (سلام الله علیهم) بالنسبه به سایر مراتب شئونات ایشان (علیهم السلام) خیلی اندك شماری، كه ظرفیت ما و شما از اینها بالاتر نیست. آنچه گفته اند به قدر حوصله و ظرفیت و گنجایش عقل بنده و شما بوده،و الا شئونات و درجات و مراتب عظمت و جلال محمد و آل محمد (سلام الله علیهم اجمعین) مانند بحر است و ظرفیت ما و شما مانند سبو، بدیهی است كه گنجایش بحر در سبو ممكن نیست، خلاصه،كاری كن كه چون امام زمان تو (ارواحنا فداه) از تو غافل نیست، تو هم از او غافل نباشی و مسلم بدان كه:
ما یلفظ من قول الا لدیه رقیب عتید...
[ صفحه 21]
و یقین بدان كه رقیب و عتید هم از جمله ی خادمان و ملازمان و چاكران امام تو است (علیه صلوات الله تبارك و تعالی) و این نیست الا از كمال تفضل و تفقدی كه خداوند تبارك (جل شانه و بهر برهانه) به موالیان تو (علیهم السلام) دارد. چون چنین عقیده ای را خالصا مخلصا از روی كمال اخلاص و خلوص عقیدت دارا شدی، در این هنگام باید كمال تشكر و تفاخر را نمائی كه خداوند (جل شانه) نعمت عظمائی به تو كرامت فرموده، و باید همیشه دعا كنی كه خداوند تو (جل و علا) سلب این نعمت عظمی را از تو نفرماید. در این صورت گمان ندارم كه آنی و دقیقه ای برای تو تغافل دست دهد كه متذكر امام خود (عجل الله فرجه) نباشی. هرگاه بدین مرتبت عظمی و موهبت كبری فایز و نایل شدی، تمام امورات دنیا و آخرت تو به وفق مرام تو خواهد شد و برای تو بعض مقامات و حالات دست خواهد داد كه قدر خود را خواهی دانست و آثار و نتایج آن در ظاهر و باطن تو بروز و ظهور خواهد نمود. شاید اندك اندك برای تو مقامی حاصل شود كه مافوق تمنا و آرزوی تو بوده و ابدا منتظر آن مقام ومرتبت نبوده و خود را لایق آن مقام نمی دانستی، و از این فقره تحاشی و استغراب منما كه:
ان الله لذو فضل علی الناس ولكن اكثر الناس لایشكرون و لا یعلمون و لایفقهون.
بیا سوته دلان گرد هم آئیم
كه قدر سوته دل دلسوته دنو
ما مشتی شیعه را كه خداوند تبارك و تعالی در غیبت امام عصر (عجل الله فرجه و سهل مخرجه) خلق فرموده و بدین سبب ما را به معرض امتحان آورده، به موجب حدیث ما را غربال نمایند و به محك امتحان درآورند كه صادق از كاذب و منافق از موافق و مخالف از موالف جدا شود. چون از روی دقت ملاحظه شوداختبار و امتحان ماها در این زمان غیبت اشد از امتحان و آزمایش سایر مردم درازمنه ی سالفه می باشد، از این جهت است كه ثواب و احر ماها هم در این زمان غیبت، اعظم از اجر و ثواب سایر مومنان و موالیان سائر ائمه هدی (سلام الله علیهم اجمعین) است - موافق نص احادیث كه حاجت به ذكر آنها نیست، امیدوارم كه خود تو بصیرت داشته باشی - پس در
[ صفحه 19]
این صورت نمی دانم چرا ماها ابدا در قید دین و ایمان و متذكر امام زمان خود (ارواح العالمین فداه) نیستیم. آیا معتقد هستیم كه امام ما (عجل الله فرجه) اگر چه غائب از ابصار است لكن حاضر در امصار است و ناظر در افكار است، می بیند آنچه را كه به جا می آوری و می داند آنچه را كه خیال می كنی:
یعلم خائنة الاعین و ما تخفی الصدور.
اگر شك كنی در عقیده و محبت و معرفت تو در حق امام قصور و فتور است.
در كتاب «اكمال الدین» روایت شده از اسدی - كه راوی توقیع مبارك است - از ابوجعفر محمد بن عثمان عمری (قدس الله روحه) كه گفته است:
بی آنكه سوال نمایم، توقیعی از جانب حضرت حجت (عجل الله فرجه) به من رسید به این مضمون:
بسم الله الرحمن الرحیم، لعنة الله و الملئكة و الناس اجمعین علی من استحل من اموالنا درهما.
یعنی لعنت خدا و ملائكه و تمام مردمان بر كسی از اموال ما یك درهم حلال بداند. اسدی راوی توقیع می گوید:
به خاطرم چنین خطور كرد كه: این حكم در حق كسی است كه یك درهم از مال ناحیه را حلال بداند، نه در حق كسی است كه از آن بخورد ولیكن حلال نداند. و در نفس خود گفتم كه: این حكم در حق آن كسی كه مطلق حرام را حلال بداند جاری است، خواه مال امام باشد و خواه غیر آن. اختصاص ندارد به كسی كه مال امام (علیه السلام) را حلال می داند. پس بنابراین مرحجت را بر دیگران چه فضیلت و زیادتی می باشد؟ پس سوگند یاد می كنم به آن خدائی كه محمد را (صلی الله علیه و آله) به راستی برای بشارت به سوی خلایق
[ صفحه 20]
فرستاد، هر آینه دوباره به آن توقیع نگاه كردم، دیدم كه توقیع تغییر كرده و به همان نهج شده كه در دل من بود:
بسم الله الرحمن الرحیم، لعنة الله و الملئكة و الناس اجمعین علی من اكل من اموالنا درهما حراما.
یعنی لعنت خدا و ملائكه و تمام مردم بر كسی باد كه از مال ما یك درهم به وجه حرام بخورد.
ابوجعفر محمد بن محمد خزاعی گفته كه:
ابو علی بن الحسین اسدی این توقیع را آورد به ما نشان داد به آن نگاه كردیم و آن را خواندیم.
این حدیث را برای اطمینان قلب شما ذكر كردم، و الا می دانم كه می دانی امام تو (ارواحنا فداه) كمتر از موسی و عیسی (علیهم السلام) نیست كه خبر می دادند آنچه مردم در خانه های خود می كردند و ذخیره ها می نمودند و می دانم كه می دانی عرض اعمال تو در روز دوشنبه و پنجشنبه ی هر هفته به سید انبیاء و ائمه ی هدی (علیهم السلام) می شود و آنچه در عرض هفته كرده ای، تمام را به آنها (سلام الله علیهم) عرضه می دارند. و در این مطلب هم امیدوارم شكی و ریبی بدل راه ندهی و این مرتبه و مقام و درجه را برای پیغمبر خود و امامان خود (سلام الله علیهم) بالنسبه به سایر مراتب شئونات ایشان (علیهم السلام) خیلی اندك شماری، كه ظرفیت ما و شما از اینها بالاتر نیست. آنچه گفته اند به قدر حوصله و ظرفیت و گنجایش عقل بنده و شما بوده،و الا شئونات و درجات و مراتب عظمت و جلال محمد و آل محمد (سلام الله علیهم اجمعین) مانند بحر است و ظرفیت ما و شما مانند سبو، بدیهی است كه گنجایش بحر در سبو ممكن نیست، خلاصه،كاری كن كه چون امام زمان تو (ارواحنا فداه) از تو غافل نیست، تو هم از او غافل نباشی و مسلم بدان كه:
ما یلفظ من قول الا لدیه رقیب عتید...
[ صفحه 21]
و یقین بدان كه رقیب و عتید هم از جمله ی خادمان و ملازمان و چاكران امام تو است (علیه صلوات الله تبارك و تعالی) و این نیست الا از كمال تفضل و تفقدی كه خداوند تبارك (جل شانه و بهر برهانه) به موالیان تو (علیهم السلام) دارد. چون چنین عقیده ای را خالصا مخلصا از روی كمال اخلاص و خلوص عقیدت دارا شدی، در این هنگام باید كمال تشكر و تفاخر را نمائی كه خداوند (جل شانه) نعمت عظمائی به تو كرامت فرموده، و باید همیشه دعا كنی كه خداوند تو (جل و علا) سلب این نعمت عظمی را از تو نفرماید. در این صورت گمان ندارم كه آنی و دقیقه ای برای تو تغافل دست دهد كه متذكر امام خود (عجل الله فرجه) نباشی. هرگاه بدین مرتبت عظمی و موهبت كبری فایز و نایل شدی، تمام امورات دنیا و آخرت تو به وفق مرام تو خواهد شد و برای تو بعض مقامات و حالات دست خواهد داد كه قدر خود را خواهی دانست و آثار و نتایج آن در ظاهر و باطن تو بروز و ظهور خواهد نمود. شاید اندك اندك برای تو مقامی حاصل شود كه مافوق تمنا و آرزوی تو بوده و ابدا منتظر آن مقام ومرتبت نبوده و خود را لایق آن مقام نمی دانستی، و از این فقره تحاشی و استغراب منما كه:
ان الله لذو فضل علی الناس ولكن اكثر الناس لایشكرون و لا یعلمون و لایفقهون.